Winter Dippen

KOUDE IS ARMOE

Toen ik nog bij mijn moeder thuis woonde hadden we twee toiletten. Een boven in de badkamer en een beneden in de gang. De toilet beneden had een raampje wat altijd open stond wat resulteerde in een koud hok, de koude pot. Wat een hel om je broek uit te doen en op die koude bril te zitten en zien hoe het kippenvel langzaam op mijn paars verkleurende benen verscheen. Gatver nee, brrr ik liep liever de trap op voor een toiletbezoek.

Het kan verkeren want nu sta ik dagelijks onder een koude douche en ga ik, zonder enige regelmaat dat moet ik er bij zeggen 😉 met mijn lijf het koude natuurwater in. Die regelmaat is er wel in deze januari maand geweest. Begin van de maand daagde ik een groep mensen uit die eens per week ongeveer een minuut in natuurwater wilden zitten. Vooral ook om mezelf te motiveren om te gaan natuurlijk. Iets met gedeelde smart…

Zo gedaagd, zo gedaan. De eerste week ging ik samen met een vrouw die na mijn vraag of ze wel eens in natuurwater had gezeten in de winter en dat dan de volgende dag met mij zou willen doen, antwoordde met ” nee nog nooit gedaan, jij?” en “eehh, ja is goed!”. Yes, ik had een goede en leuke reden gevonden om de volgende dag dan ook echt die dip te gaan maken waar ik anderen voor uitgedaagd had. Het kon haast niet mooier die ochtend, ijzige dauw op het gras, een mistig zonnetje aan de horizon, lekker fris en windstil. Zo liepen we naar onze dip plek waar een paar ganzen ons wat verstrooid aankeken omdat we hen tijdens hun ochtend ritueel kwamen storen.

Uiteraard gingen we niet huppekee zo de plomp in, nee we deden een gedegen voorbereiding van opwarmen door beweging en ademhaling. Ik had zelf al een paar keer een ijsbad en winterdip ervaren en wist nog een paar goede technieken om toe te passen. Ons innerlijk vuurtje werd aangestoken en opgevoerd en creëerden zo warmte van binnenuit. Na dit gehijg, gewiebel en gepuf gingen de kleren uit en kwamen onze witte winterlijven tevoorschijn om af te dalen naar de waterlijn. Door te blijven focussen op de ademhaling en hetgeen ik vertelde kon de aandacht van het koude water een beetje afgeleid worden en zo liepen we steeds verder het water in om tot onze schouders onder het wateroppervlak te zakken. Het had een heerlijk sereen schouwspel kunnen zijn zo in het spiegel vlakke water, zon op de toet en helemaal een met de natuur als ik er niet doorheen had zitten kleppen met de opdracht om vooral door te blijven ademen, diep door de neus in en een laaaange adem uit. Niet geheel belangeloos bleef ik mijn mede dipper door deze ervaring praten om vervolgens na een minuut, give or take, weer de voeten in de blubber te zetten en langzaam als twee door de koude strakgetrokken en rood verkleurde waternimfen op de kant te stappen. WAUW! We did it en het was mijn eerste ervaring als initiatief nemer dit te begeleiden. De afterdip selfie kon niet ontbreken en zo stonden we een week later met 14 mensen aan de kant van het water.

Grijze lucht, gevoelstemperatuur en -windkracht van  -10 en 10. Dus, oke, deze week waren de omstandigheden iets minder ‘sexy’ maar we lieten ons niet kennen en daar gingen we. Er waren een paar ervaren dippers bij en een paar first timers wat het weer een makkie voor mij maakte, ik hoefde wederom niet op mezelf te letten maar kon de aandacht van de kou weer lekker van me af lullen en roepen dat iedereen vooral door moest blijven ademen. “Blijven ademen, ja heel goed” (fokkin hel wat is dat water koud!!) “Ja, blijven ademen, in en uuuuuuit” (Jusus het voelt als die koude pot van mijn moeder, brr) “Kom maar langzaam weer omhoog en kleed je vooral rustig weer aan”. (Gut wat een armoe die kou!) Dit gebeurt er dus achter de schermen :).

Een week later waren we weer met een leuke groep, iets minder dan de week ervoor, al was niet iedereen afgehaakt en stonden er zowaar een paar inmiddels ervaren dippers voor mijn neus naast een paar, wederom first timers. (oh Yes! afleiding!) Dit keer was er zelf een vrouw bij die op krukken het water in ging. Daar kan ik wel iets grappigs over zeggen maar dat feit alleen al vond ik hilarisch. Krukkie in de drek haha.

Een week later was de halve groep ziek, zwak en misselijk, inclusief yours truly. Die dip halen we vast nog wel in. In juni ofzo….

Move to Joy!